Friday , 29 March 2024

تهران و راهبرد صلح افغانستان؟

ایرانی ها در سیاست ورزی منطقه ای شان هوشمندانه و مبتکرانه عمل می کنند. اصلی ترین اهرم فشارهای استراتژیک ایرانی ها، گفتمان “ملیشه” سازی است. در یمن، لبنان، عراق، سوریه و حتا پاکستان این سیاست بخوبی توانسته موضع استراتژیک ایران را در چانه زنی های منطقه ای و جهانی مستحکم سازد.
در افغانستان نزدیک به 4 دهه است که تهران از نفوذ فوق العاده ای برخوردار است. در دوره جهاد با حمایت از گروههای شیعه واحزاب عمده ی پیشاور نشین مانند جمعیت اسلامی و برخی گروههای دیگر مانند حرکت انقلاب شاخه مولوی منصور و غیره نفوذ سیاسی خودرا محکم می کرد و در دوره حکومت طالبان، با حمایت همه جانبه از حزب وحدت اسلامی به رهبری محمد کریم خلیلی، جمعیت اسلامی به رهبری شهید ربانی، حزب اسلامی برهبری گلبدین حکمتیارو جنبش ملی اسلامی برهبری جنرال دوستم، مهم ترین نقش و نفوذ را در تحولات سیاسی افغانستان داشت.
اکنون اما روشن شده است که با حمایت تسلیحاتی و استخباراتی و مستشاری از طالبان، می کوشد مهمترین نقش را در چانه زنی های سیاسی مربوط به سرنوشت سیاسی افغانستان ایفا کند. ایرانی ها اکنون بطور آشکارا از “رابطه” ی خود با طالبان سخن میزنند. این رابطه در ادبیات سیاسی ایرانی ها از جنس همان رابطه ای است که در سوریه و عراق از گروههای “حشد شعبی” و در یمن و لبنان از حوثی ها و حزب لله انجام میدهند.
به نظر می رسد با زمزمه ی خروج نیروهای امریکایی از افغانستان و سوریه، اکنون میدان نفوذ و حضور استراتژیک تهران در منطقه ابعاد تازه تری به خود می گیرد.
با توجه به مواضع متضاد و سیاست های گنگ و پرسش برانگیزی که فرستاده ی امریکایی ها در گفتگو با طالبان پیش می برد و برمبنای آن با بی اعتنایی و برخورد تحقیر آمیز، کوشیده دولت کابل را به حاشیه بکشاند، حال به نظر می رسد هم دولت افغانستان و هم گروه طالبان، نگاه جدی تری نسبت به حضور و نقش ایران در امر میانجیگری مذاکرات صلح پیدا می کند.
سفر عباس عراقچی، معاون وزارت خارجه ایران به کابل و دیدار با ریس جمهور وسایر مقامات عالیتربه ی این کشور، از یکسو می تواند حکایت از پر رنگ شدن نقش ایران در این پروسه داشته باشد و از سوی دیگر، نوعی پیام به سیاست تحقیر آمیز و پریشان امریکایی ها در قبال دولت کابل و روند مذاکرات صلح با طالبان می باشد؛ پیامی که می تواند نشان دهنده ی دستیابی و یا ابتکار عمل کابل در یافتن راههای متفاوت ومستقل تر برای آینده استراتژیک و رویکرد سیاست داخلی و منطقه ای اش تعبیر گردد.

 

One comment

  1. Baqer Shamal

    خوب است ایران جای امریکایی جنایتکار را پرمیکنند ومشت محکم دیگر به دهان شیطان بزرگ میزنند!!!

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

این را هم ببینید!

زلمی خلیلزاد نماینده طالبان در واشنگتن

در واقع، دیپلماسی منفعلانه خلیلزاد در همان زمان به پیروزی نیروهای طالبان در جنگ کمک کرد. به یاد داشته باشید: غنی و نمایندگانش از مذاکرات خلیل‌زاد با طالبان کنار گذاشته شدند. با وجود این، حکومت غنی با آزادی ۵ هزار زندانی طالبان از زندان‌های افغانستان، در اثر فشارهایی که خلیلزاد برآن وارد کرد، تن داد. باوجود تضمین‌های طالبان مبنی بر این‌که این جنگجویان به میدان جنگ وارد نخواهند شد، برخی از جهادگران تازه آزادشده بلافاصله به میدان جنگ بازگشتند و به برادران خود برای سرنگونی دولت افغانستان کمک کردند. طالبان و القاعده این افزایش نیروی انسانی را مدیون خلیلزاد هستند.

تمامی حقوق مادی و معنوی متعلق به این سایت می باشد