نامه ارسالی در مورد حمله انترنتی به سایت آرمان

پاداش صداقت و مردم دوستی

 

سلام امین جان

 

از اینکه برای سایت وزینی که شما مدیریت آن را در اختیار دارید، چنین اتفاق ناگواری افتاده است، بسیار متاسف شدم. به هر حال در مملکت بی صاحب و مصیبت زده ما این کمترین مصیبتی بود که می­توانست از سوی نیروهای مخرب، ترسو و بی­رحم علیه شما اتفاق بیافتد.

 

در افغانستان عزیز، اما مصیبت زده ما خیلی اتفاقات تلخی روی می­دهد که قساوت و بی­رحمی را به طور کاملا عریان به نمایش می­گذارد. از مخاطراتی که ترورها و انتحارهای کور برای نظامیان و غیر نظامیان این سرزمین به همراه می­آورد، تا سر بریدن افراد بی­گناه به روش­های کاملا ددمنشانه و حیوان صفتانه. شاید عمق تلخی این دردها را قربانیان بلافصل و ملموس این جنایات بچشند، اما یقینا در مقیاسی واقعی، هر افغان و هر کسی که پیوندی با افغانستان دارد – همچون صدها کارمند خیرخواه موسسات بین المللی که در جهت خدمت به مردم مصیبت زده ما خدمت می­کنند و همچنان میلیون­ها مهاجری که در خارج از کشور نه آشیانه­ای دارند و نه راهی برای بازگشت- همه قربانی این واقعیت­های تلخ و ناگوار است.

 

امین جان، حتی اگر من تو را از نزدیک نمی­شناختم، اما از آنجا که احوال هر افغانی تقریبا برای هر هموطنش آشکار است، می­توانستم مشکلاتت را درک کنم؛ خصوصا آنکه بی­مزد و تنها برای آرمانت (آنگونه که برای سایت غنی­ات نام گذاشتی) و برای حس وطن دوستی و سرشت آزادی خواهت کار می­کنی. حتی اگر نمی­شناختمت و از وضع زندگی­ات چیزی نمی­دانستم و از اینکه این روزها باید بدنبال خانه اجاره­ای دیگری بگردی و اگر از علاقه­ات برای بازگشت به وطنت (و به زادگاهت مالستان) نمی­دانستم، می­توانستم از طریق مطالب متنوع – واکثرا مفید- منتشره شده در سایت آرمان، بفهمم که چه اندازه چون میلیون­ها افغان دیگر به وطنت و به هموطنانت علاقه داری تا بتوانی این همه بار را به دوش بکشی.

 

شاید آن چیزی که تو را در نگاهم به تو قدر و قیمت داده است، اینکه تو افغان افغانستان دوستی هستی که بی­مزد و تنها برای قلب و احساست کار می­کنی و انگشت بر روی کلیدهای کی­بورد می­گذاری و نه چون برخی که مزد می­گیرند و ناچارا وطن دوستی خود را با رنگ­های متضاد آلوده می­سازند. آرمان عزیز، تو خود بهتر می­دانستی که احترامم به تو، نه بخاطر دیدگاه­های سیاسی و غیر سیاسی توست؛ که گاه آشکارا با یکدیگر ناسازگاریم؛ بلکه به دلیل اخلاص تو در کارت است که موجب شده از وابسته شدن به این و آن دور بمانی و از آلت دست شدن ایمن باشی. آن اعتقادت به آزادی است که خوانندگان بسیاری را مجذوب خود کرده است؛ اعتقادی که به تو اجازه می­دهد که به دیدگاه­های مخالف اجازه دهی که در سایت اظهار نظر کنند، هر چند این حضور برای سایت آرمان هزینه­هایی داشته باشد.

 

یکی از این هزینه­هایی که سایت در این مورد پرداخت، حادثه تلخ هک شدن آن در ۱۲ عقرب ۱۳۸۷ توسط عناصر تمامیت­خواهی بود که با شعار مقدس (لا اله الّا الله، محمّد رسول الله) به آن حمله نمودند. لحظه اولی که این شعار را در صفحه نخست سایت آرمان دیدم، متعجب شدم: آیا امکان دارد که کسی از این نام برای یک اقدام غیر قانونی و ناجوانمردانه استفاده کند؟ اما به زودی یادم آمد که نباید برای درک حادثه به محتوای مقدس این پیام توجه کنم، بلکه باید به یاد داشته باشم که در کشوری که من به آن تعلق شهروندی و عاطفی دارم، تحت این شعار چه جنایت­ها که صورت نگرفته و صورت نمی­گیرد.

 

آن وقت فهیمدم که سوء استفاده از این شعار در مورد هک کردن یک سایت، در مقایسه با دیگر سوء استفاده­هایی که از این شعار شده قابل توجه نیست!!! با این شعار (که ماهیتی معنوی دارد) در مملکت ما آدم­های بسیاری کشته شده اند (که برخی از آنها مانند قربانی شدن حیوانات، با کارد سر بریده شده­اند)؛ در مملکت ما تحت این شعار جنگ­ها به راه افتاده و افراد بسیاری در آنها تمام زندگی خود را از دست داده­اند؛ در تحت عنوان این شعار دهان بسیاری از شهروندان نجیب افغان (از هر تبار و زبان و ملیّت) دوخته شده است؛ از این شعار مقدس برای نقض حقوق زنان افغان بی­شماری استفاده شده است و … . پس این سوء استفاده نسبت به آنهمه فجایع چیز زیادی نیست.

 

با آن همه، هر واقعه ناگوار به قربانی­اش چنان مزه تلخی را می­چشاند که شاید آن را هرگز در شنیدن و دیدن تجارب تلخ دیگران درک نکرده باشد. شاید به همین دلیل است که نابردباران و نامردان برای متوقف کردن یک روند مخالف، می­خواهند با چشاندن یک مزه تلخ و زدن یک ضربه روانی مخالف خود را وادار به تغییر مسیر و یا حداقل سکوت کنند.

 

در اینجا می­خواهم بگویم نباید تسلیم شد؛ باید به راهی که درست است (و یا راهی که درست پنداشته می­شود) ادامه داد. در مملکت ما بسیارند کسانی که بقای خود را در فنای دیگران دیده و صدای خود را در سکوت دیگران می­شنوند. آنان اگر نتوانند دیگران را همراه خود کنند، می­خواهند صدای آنان را خاموش سازند. در سرزمین نفرت آلوده ما بسیارند کسانی که با دیدن قضاوت سرزنش آمیز دیگران در مورد اقدامات آنان و یا اظهار نظری مخالف با اصول فکری آنان، عنان را از کف می­دهند و کمر به محو مخالف می­بندند؛ اگر بتوانند زندگی را از او سلب می­کنند، اگر نتوانستند زندگی را در آن سرزمین ناممکن می­سازند و اگر باز هم نتوانستند می­کوشند صدای وی به گوش کسی نرسد و اگر باز هم نشد به هر روشی نفرت خود را به نمایش می­گذارند.

 

تسلیم شدن در مقابل کسی (و کسانی) و مجموعه­ای (و مجموعه­هایی) که تمام چیز را برای خود می­خواهند و خود را تماماَُ درست می­بینند، تسلیم کردن زندگی، اراده، وجدان و خرد خود است. چه کسی چنین چیزی را می­پسندد؟ یقینا کسی آن را به ضرر خود نمی­پسندد. درست به همین دلیل است که معتقدیم که هر کسی حق دارد اراده خود را (تا جایی که آسیبی به دیگران نرساند) به کار ببرد و وجدان و خرد خود را به کار بندد و از آزادی لازم برای پرورش خود استفاده نماید. خاموش کردن صدای یک نفر، بستن لجام بر دهان وجدان و فکر یک انسان است و تحمل آن توسط قربانی تن دادن به محو تدریجی انسانیتی است که در فکر و ذهن او تجلی یافته است.

 

گذشته از دلایل فلسفی و بنیادی مقاومت در مقابل تمامیت خواهان (و مهم­تر از آن تمامیت خواهی) در کشور، شرایط خاص و بی­مثل و مانند افغانستان است که ایجاب می­کند که حتی کم نورترین چراغ­ها را نیز در مقابل بادهای تند و وحشی روشن نگاه داشت. در مرحله سختی به سر می­بریم؛ بیم و امید. بیم از سقوط دوباره در پرتگاه بی­رحم تعصب و جنگ و امید به اینکه شاید بتوانیم از این پرتگاه به آینده­ای آرام­تر و ملایم­تر بگذریم.

 

گذشتن از این پرتگاه خیلی چیزها می­خواهد. از جمله آن چیزها که برای تحصیل کردگان و روشنفکران و قلم به دستان لازم است، بردباری، مردم دوستی، بی­طرفی، نقد پذیری و پایبندی به اصول تکثر و احترام به آزادی بیان برای همگان است. امیدوارم در این راه ثابت قدم و استوار باشی و باشیم.

 

با احترام

 

دوستت سید علی